W wyniku dokonanego przez Zamawiającego wyboru oferty, od początku kwietnia 2020 r., w Warszawie rozpoczęliśmy roboty budowlane polegające na: „Remoncie elewacji w zespole, wpisanych do rejestru zabytków budynków Prokuratury Regionalnej w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 25 / Kozia 1”.

Budynek zlokalizowany na działce nr 43, z obrębu 5-03-05 w jednostce ewidencyjnej

146510_8.0305 w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 25/Kozia 1. Budynek siedziby warszawskiej Prokuratury Regionalnej składa się z dwóch budynków: pierwszy narożny przy ul. Krakowskie Przedmieście 25, róg Trębackiej (dawniej pałacWesslów) wpisany do rejestru zabytków pod nr rej.:214 decyzja z dnia 1.07.1965, druga kamienica przy ul. Koziej 1 (pierwotnie Hotel Kowieński, później Włoski, a od 1869r.-Kamienica Barszczewiczowska) wpisana do rejestru zabytków pod nr rej.: 204 z dnia 1.07.1965 roku.

Budynki zlokalizowane w obrębie obszaru o statusie Pomnik Historii

przyznanym zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 września 1994 r.

w sprawie uznania za pomnik historii (Monitor Polski nr 50, poz. 423) „Warszawa –

historyczny zespół miasta z traktem królewskim i Wilanowem”.

1. RYS HISTORYCZNY BUDYNKU

Krakowskie Przedmieście 25 (Pałac Wesslów).

Od 1664 roku pusta działka, należała do Jana Wessla, wojewody płockiego, w 1700 roku

wzniesiono na niej dom budowniczego królewskiego Izydora Affaity, po roku 1743 stały na

niej dwie kamienice (Jędrzeja Stanisława Załuskiego i Barwalskiego), które

prawdopodobnie zostały wykorzystane przy budowie pałacu. Pałac z oficynami i rozległym

dziedzińcem, wybudowany w pierzei ulicy Koziej, sąsiadował od południa z kamienicą ob.

Kozia 1, zaś od południa z narożną kamienicą Królika (ob. nieistniejącą). Późnobarokowy

pałac (zapewne wg projektu Jakuba Fontany), wzniesiono w latach 1746-52 dla Andrzeja

Stanisława Kostki Załuskiego, biskupa chełmińskiego i kanclerza wielkiego koronnego. W

1758 roku właścicielem został generał Franciszek Jan Załuski, starosta grójecki. W 1761

roku nowym właścicielem pałacu został podskarbi koronny Teodor Wessel, który

ponownie po trzech latach sprzedał go Antoniemu Ostrowskiemu, biskupowi

kujawskiemu, późniejszemu prymasowi. Budynek wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż do

roku 1780, kiedy to został zakupiony przez Franciszka Ignacego Przebendowskiego,

dyrektora poczt królewskich, z przeznaczeniem na Królewski Urząd Pocztowy (w tym

stajnie pocztowe), który funkcjonował do roku 1874. Początkowo poczta królewska

konnymi sztafetami utrzymywała łączność Polski z Saksonią, z czego się wzięła nazwa

„Poczta Saska”. Kolejnymi właścicielami pałacu byli m.in. król Stanisław August, Książe

Józef Poniatowski. To z tego budynku dyliżansem pocztowym udał się w podróż do

Wiednia Fryderyk Chopin na początku listopada 1830 roku, chwilę przed wybuchem

Powstania Listopadowego. W roku 1882 dla potrzeb poszerzenia ulicy Trębackiej

wyburzono sąsiednią narożną kamienicę Królika. W związku z tym, w latach 1883-84, wg

projektu Władysława Marconiego i Aleksandra Woyde, przebudowano pałac na kamienicę

czynszową, nadbudowując trzecie piętro, tworząc nową, południową elewację uliczną od

strony poszerzonej Trębackiej oraz ścięty narożnik budynku. W latach 1884-87 dokonano

parcelacji gruntu i sprzedano fragmenty działki, na których później wzdłuż ulicy Trębackiej

zostały wzniesione kolejne kamienice. Od 1887 roku w budynku mieściła się redakcja

„Kuriera Codziennego” i Tygodnika Ilustrowanego”, zaś w latach trzydziestych mieścił się

w nim antykwariat „Pałac Sztuki”. W 1944 roku budynek został całkowicie spalony, dach i

stropy runęły, pozostały mury kapitalne. W latach 1947-48 budynek został odbudowany

wg projektu Jana Bieńkowskiego. Po odbudowie miała się tu mieścić Komisja

Nadzwyczajna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym ale ostatecznie

mieściła się tu Prokuratura Wojewódzka, następnie Prokuratura Apelacyjna. Obecnie w

budynku mieści się warszawska Prokuratura Regionalna oraz Instytut Wymiaru

Sprawiedliwości.

Kalendarium historyczne:

1746 – 1752 – budowa pałacu dla generała Franciszka Jana Kałuskiego.

1761 r. – sprzedaż Pałacu Teodorowi Wekslowi, podskarbiemu koronnemu.

1764 r. – sprzedaż Pałacu Antoniemu Ostrowskiemu, biskupowi kujawskiemu.

1780 r. – kupno budynku na użytek poczty.

1780 – 1874 – w budynku mieści się urząd – stacja pocztowa, przeniesiona z kamienicy

Wasilewskich, popularnie nazywana Poczta Saską.

2 listopada 1830 – w budynku Poczty nadał swój bagaż i pożegnał się z najbliższymi

Fryderyk Chopin przed opuszczeniem Warszawy na zawsze.

1882 r. – poszerzanie ulicy Trębackiej i wyburzenie kamienicy przylegającej do pałacu.

1883 – 1884 – przebudowa Pałacu wg projektu architektów Aleksandra Woydego i

Władysława Marconiego, obejmująca ścięcie narożnika i dodanie nowej elewacji od

strony ulicy Trębackiej.

od 1887 r. – w budynku mieściła się redakcja „Kuriera Codziennego” i „Tygodnika

Ilustrowanego”.

1930 – 1939 r. – w budynku mieścił się antykwariat „Pałac Sztuki”.

W 1944 r. –budynek został spalony, zachowały się główne mury.

1946 – 1947 – odbudowa Pałacu wg projektu Jana Bieńkowskiego.

Kamienica Barszczewiczowska, ul. Kozia 1.

Kamienica zbudowana przed 1743 r., prawdopodobnie dla Barszczewicza. W roku 1754

właścicielem kamienicy był już pierwszy minister dworu saskiego Henryk Bruhl, być może

kamienica uległa przebudowie. W 1784 kamienica należała do księcia Mikołaja Radziwiłła.

W roku 1819 właścicielem został Andrzej Brzeziński. W kolejnym roku Katarzyna

Brzezińska przeprowadziła remont i zapewne rozbudowę o oficyny. W latach 1869 – 1920

w kamienicy mieścił się Hotel Kowieński, później Hotel Włoski. W 2 poł. XIX wieku

budynek utracił wystrój elewacji frontowej. W 1944 roku budynek został całkowicie

spalony, pozostały główne mury wraz z tynkami. Budynek dawnej kamienicy został

odbudowany w 1949 roku w niezmienionej formie sprzed wojny ale bez części oficyn.

Obecnie w budynku mieści się warszawska Prokuratura Regionalna oraz Instytut Wymiaru

Sprawiedliwości. Kamienica jest funkcjonalnie połączona z budynkiem Pałacu Wesslów.

Kalendarium historyczne:

Przed 1743 r. – budowa kamienicy.

1754 r. – właścicielem kamienicy pierwszy minister dworu saskiego Henryk Bruhl.

1784 r. – właścicielem kamienicy książe Mikołaj Radziwiłł.

W 1819 r. – właścicielem został Andrzej Brzeziński. W kolejnym roku Katarzyna Brzezińska

przeprowadziła remont i zapewne rozbudowę oficyn.

1869 – 1920 – w kamienicy mieścił się Hotel Kowieński, później Hotel Włoski.

W 1944 r. –budynek został spalony, zachowały się główne mury.

1949 – odbudowa Kamienicy Barszczewiczowskiej.